بررسی رابطه بین ضریب هوشی با میزان همکاری کودكان 5-7 سال در کلینیک دندانپزشکی

* دکتر الهام دوستداری دندانپزشک

دکتر بهجت الملوک عجمی متخصص دندانپزشکی کودکان- دانشیار دانشکده دندانپزشکی مشهد

دکتر سید محمود طباطبایی متخصص روانپزشکی- استاد دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه و هدف: پایه و اساس برای انجام درمان دندانی با کیفیت مطلوب برای کودکان و همچنین القاء نگرشی مثبت نسبت به دندانپزشکی در آنان، شناخت رفتار کودکان می باشد . از این رو مطالعه رفتار کودکان و درک عوامل مربوط به آن می تواند زمینه دستیابی به راهکارهای مناسب جهت کنترل در دندانپزشکی را فراهم آورد، لذا هدف از این مطالعه بررسی رابطه میان ضریب هوشی و همکاری کودکان 7-5 ساله در کلینیک دندانپزشکی می باشد.

مواد و روشها: در این مطالعه 33 کودک گروه سنی 7-5 ساله از هر دو جنس انتخاب شدند . این کودکان هیچ سابقه ای از ملاقات با دندانپزشک و انجام درمانهای دندانی نداشتند، علاوه بر این فاقد هرگونه ناتوانی جسمی وذهنی که نیازمند کنترل خاص باشند، بودند .میزان هوشبهر توسط تست ماتریسهای پیشرونده رنگی- ریون کودکان در محل مهدکودکها تعیین گردید ورفتار کودکان با توجه به طبقه بندی Frankle که اساس آن سنجش رتبه ای رفتار می باشد . در سه جلسه مختلف،جلسه اول معاینه، جلسه دوم پروفیلاکسی و فلوراید تراپی و جلسه سوم انجام یک درمان ترمیمی همراه با تزریق مورد ارزیابی قرار گرفت.

تستهای آماری مورد استفاده در این تحقیق آزمون t-student ،آنالیز واریانس یک طرفه، معادل ناپارامتری آنها mann-Whitney, walis ANOVA ، همبستگی اسپیرمن و مدل خطی عمومی می باشد.

یافته ها : نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که در جلسه اول هر چه میزان هوشبهر کودکی بالاتر باشد، همکاری او در دندانپزشکی کمتر بوده و برعکس با کاهش میزان هوشبهر، همکاری افزایش می یابد. این روند در جلسه بعدی به تدریج برعکس شده، بطوریکه افزایش همکاری در کودکان با ضریب هوشی بالاتر مشاهده شد.

نتیجه گیری : میزان هوشبهر کودک بیشترین تاثیر را بر رفتار وی در کلینیک دندانپزشکی در جلسه اول ملاقات دارد