استفاده از دو روش سیستوگرافی رتروگراد استاندارد و سیستوگرافی رادیونوکلئوتاید در تشخیص بیماران مشکوک به ریفلاکس وزیکویورترال

دکتر محمد اسماعیلی ، دکتر سید علی علمداران

خلاصه:

مقدمه: ریفلاکس وزیکویورترال عامل مستعد کننده ای در بروز عفونت ادراری و به دنبال آن ایجاد اسکار در کلیه ها، ریفلاکس نفروپاتی، هیپرتانسیون و نارسایی مزمن کبد کلیه است. سیستوگرافی رتروگراد استاندارد با پرفیوژن ماده کنتراست بددار به داخل مثانه و سیتوگرافی رادیونوکلئوتاید مستقیم جهت تشخیص VUR به کار می روند هر یک از دو روش مزایا و معایبی دارند، اگر چه هنر فرد انجام دهنده و همکاری کودک نقش مهعمی در حساسیت تشخیصی این روش ها دارد ولی ممکن است هر یک از دو روش به تنهایی قادر به نشان دادن نباشد.

هدف از این مطالعه مقایسه تشخیصی دو روش فوق الذکر و استفاده از مجموعه دو روش در بیمارانی است که از نظر بالینی و یا سونوگرافیک قویا مشکوک به VUR هستند ولی هر یک از دو روش به تنهایی ممکن است قادر به نشان VUR نباشد.

روش کار: این مطالعه توصیفی در سالهای 82-1376 در بخش اطفال بیمارستان قائم (عج) انجام شده است تعداد 23بیمار مبتلا به عفونتهای ادراری هیدرونفروز مورد مطالعه با دو روش سیستوگرافی رتروگراد استاندارد و سیستوگرافی رادیونوکلئوتاید گرفتند. مشخصات فردی و نتایج رادیوگرافی و بیماریهای زمینه ای در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.

نتایج: 14 بیمار که قبلا VCUG استاندارد شده بودند و 9 بیمار که قبلا DRNC شده بودند و VUR تشخیص داده نشده بود با روشی متفاوت از روش قبلی تحت بررسی قرار گرفتند و به ترتیب در 6 و 3 نفر (جمعا 29 نفر) ریفلاکس وزیکویورترال تشخیص داده شده.

نتیجه گیری: در بیماران دچار عفونت ادراری مکرر و یا هیدرونفروز که در سیستوگرافی VUR نشان داده نمی شود بهتر است مجموعه به دو روش سیستوگرافی فوق الذکر (VCUG استاندارد (DRNC+ انجام شود.

واژه های کلیدی : سیستوگرافی، عفونت ادراری ، ریفلاکس وزیکویورترال