ایمنی کودکان در خانه: یک موضوع غفلت شده

زهرا طبیبی،عضو هیئت علمی گروه روانشناسی (دکتری در روانشناسی رشد) دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه فردوسی

نرخ مرگ و میر کودکان به علت بیماریهای عفونی نسبت به گذشته کاهش یافته است. با این حال کودکان ما هنوز در معرض خطرات بسیاری هستند: نه خطرات ناشی از موجودات زنده میکروسکوپی و ویروس ها بلکه خطرات ناشی از سبک زندگی، محیط و رسومات اجتماعی. بزرگترین خطری که کودکان را هر روزه تهدید می کند و خیلی کمتر به آن اهمیت داده می شود، مرگ و میر و معلولیتهای ناشی از حوادث در خانه و خیابان است. چرا کودکان در خانه، مکانی که هدفش حفظ امنیت است دچار حادثه می شوند؟ به منظور فهم علت حوادث کودکان در خانه بررسی و تحلیل اطلاعات موجود لازم است. بدین ترتیب، تحقیق حاضر به این مسئله می پردازد که در کشور مان تا چه حد ایمنی کودکان در خانه مورد مطالعه قرار گرفته است؟ آیا علل بروز حوادث بررسی شده اند، آموزش های لازم برای بهبود ایمنی تا حد بوده است و چگونه به جامعه ارائه شده است؟ تحقیق با مطالعه کتب مورد نظر(فعلا) به این نتیجه می رسد که آمار دقیقی از میزان حوادث خانگی در بین کودکان وجود ندارد. مسلما شناخت اپیدمی و توزیع مرگ ها و معلولیتهای سخت ناشی از حوادث بعنوان نقطه شروع برای فهم آن بعنوان یک رویداد اجتماعی و تهیه برنامه های آموزشی ضروری است. همچنین تحقیق نشان می دهد که رفتار کودک و چگونگی مراقبت از کودک به عنوان دو عامل عمومی که منجر به حوادث کودکان می شود مطرح می گردد. عوامل محیطی (مانند پریزهای برق بدون حفاظ، بالکن ها با دیوارهای کوتاه،پنجره های بدون حفاظ) کمتر مدنظر قرار می گیرند. آموزش عمومی توصیه می شود و هدف آن بیشتر « افزایش دانش» است. چنین پنداشته می شود که افزایش دانش، ایمنی شخصی را افزایش می دهد. بطور کلی، موضوع حوادث خانگی کودکان چندان گسترده مورد مطالعه قرار نگرفته است و روش های پیشگیری توصیه شده بسیار ابتدائی است.