پريا حبراني، جواد علاقبند راد، محمدرضا محمدي

اختلال هاي روانپزشكي در خانواده كودكان مبتلا به كمبود توجه-بيش فعالي
فصلنامه انديشه و رفتار، 1382؛ دوره 9، تابستان، شماره 33: صفحات 19-12

كلمات كليدي: كمبود توجه-بيش فعالي، خانواده، اختلال، عوامل ژنتيك، شيوع
هدف: هدف از اجراي اين پژوهش تعيين الگوي ابتلا به انواع اختلال هاي روانپزشكي در وابستگان درجه يك كودكان مبتلا به كمبود توجه-بيش فعالي (ADHD) و بررسي عوامل

خطر ژنتيكي-خانوادگي در افراد مبتلا به اين اختلال بوده است. روش: 227 خويشاوند درجه يك (120 والد و 107 خواهر و بردار) 60 كودك و نوجوان مبتلا به ADHD پنج تا هفده ساله مورد ارزيابي قرار گرفته اند. تشخيص باليني ADHD و اختلال هاي همراه در بيماران با مصاحبه باليني روانپزشك و جدول تشخيصي K-SADS انجام شده است. بررسي وجود اختلال ADHD و ساير اختلال هاي روانپزشكي بر پايه معيارهاي تشخيصي DSM-IV در افراد خانواده بيماران و با استفاده از مصاحبه باليني روانپزشكي SADS و K-SADS و Wender انجام شده است.
يافته ها: شايعترين اختلال هاي روانپزشكي در بستگان كودكان مورد بررسي به ترتيب: اختلال هاي افسردگي 51.7% و ADHD برابر با 48.3%، اختلال هاي اضطرابي 41.7% و اختلال وسواسي اجباري 25% بود. شايع ترين اختلال هاي همراه در مبتلايان به ADHD به ترتيب: اختلال بي اختياري ادرار 38.3%، اختلال وسواسي اجباري 31.7%، اختلال هاي اضطرابي 30% و اختلال هاي تيك و توره 26.7% بوده و در گروه سني نوجوانان شيوع اختلال هاي دو قطبي 37.5% بود. نتيجه: شيوع بالاي ADHD در خانواده مبتلايان نشان دهنده تاثير عامل ژنتيكي قوي اختلال مي باشد. وجود اختلال هاي همراه در مبتلايان و شيوع بالاي اختلال هاي خلقي و اضطرابي در خانواده بيماران مبتلا به ADHD مي تواند نشان دهنده يك زمينه ژنتيكي مشترك بين اين اختلال ها و زير گروه هايي از ADHD باشد كه از نظر عوامل خطر، سبب شناسي و پاسخ درماني متفاوت هستند.